31 Ιαν 2013

Κρίνος



Το Κρίνο (Lilium) είναι μια κατηγορία από  όμορφα αγριολούλουδα.  Στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε είδη κρίνων, τα οποία και βρίσκονται τα περισσότερα στην βόρεια Ελλάδα. Ένα από τα ποιο γνωστά είδη το κρινάκι της Παναγίας. Ενδημικό είδος της Ελλάδας είναι το λείριο της Ροδόπης. Είναι ψηλό φυτό με εντυπωσιακό  κίτρινο άνθος 




29 Ιαν 2013

Ο μέτοικος


Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
πήρα παιδί τους δρόμους

Περπάτησα όλη τη γη
μ' ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους

Μ' αυτά τα χέρια σαν φτερά
που δεν εγνώρισαν χαρά
πάλεψα με το κύμα

Κι είχα βαθιά μου μια πληγή
αγάπη που δε βρήκε γη
χαμένη μες το κρίμα

Με πρόσωπο τόσο πικρό
από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα

Κι ο έρωτας με πήγε κει
που 'χα στα χείλη το φιλί
μα συντροφιά δεν είχα

Με την καρδιά μου μια πληγή
περπάτησα σ' αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω

Μα μου τα πήρανε μαζί
το όνειρο και την αυγή
και φεύγω πριν αρχίσω

Σαν σύννεφο απ' τον καιρό
μονάχο μες τον ουρανό
θα 'ρθω ξανά κοντά σου

Μέσα σε κείνη τη βροχή
που σ' άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου

Θα 'ρθω ξανά απ' τα παλιά
σαν το πουλί απ' το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω

Θα 'ναι μια άνοιξη πικρή
που όλα θ' ανοίγουνε στη γη
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω


Κέα



28 Ιαν 2013

Βραδινέ μου επισκέπτη


Πάλι η μουσική ξελογιάστηκε
πάλι η νύχτα μου πλαγιάζει
παντού η σιωπή ξεχύθηκε
κι η μοναξιά φωνάζει. .

Βραδινέ μου επισκέπτη
πέρασε κι απόψε
της ψυχής μου
τα Τριαντάφυλλα έλα πάρε
και κόψε.

Είμαι τυχερή που σε γνώρισα
νιώσε την χαρά μου
σχεδόν αγγίζεις πάλι
τ' όνειρά μου.

Των ματιών μου τις Εικόνες
ζήτησε από μένα να δεις
μέσα από εκείνα
εσένα αν κοιτάξεις
να μην φοβηθείς.

Μέσα από τις Σκέψεις μου
να με ταξιδέψεις
όσα δεν χωρά ο νους
μαζί σου πάρε με
κι όσο αντέξεις.

Είσαι το ταξίδι
που εσύ με πας
βρίσκεσαι πάντα κοντά μου
είσαι ο ρυθμός κι ο παλμός
του έρωτά μου.

Πέρασε μέσα
κι απ' την Καρδιά
όλα μου κερασμένα
αισθήσεις, πόθος
και παλμοί
κι αρώματα για σένα.

Είμαι γεμάτη από σένα
και μόνο
άκουσε την καρδιά μου
σε περιμένω έλα
και κρύψου
στην αγκαλιά μου.

Έλα και στάσου
στον Καθρέπτη μου
βλέπεις το είδωλό σου
πάντα κι εμένα θα κοιτάς
θα βρίσκομαι εμπρός σου.

Είμαι σαν τις Εποχές
που αλλάζουν
το βλέπεις
και στην ματιά μου
σκύψε και πάρε ζεστά
τα φιλιά μου.





Ζήσε



Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος και να λες, με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Οι φόβοι και οι ανασφάλεις μοιάζουν πολύ με τα σκυλιά. Αν καταλάβουν πως τρέμεις, σου χυμούν. Αν δείξεις αδιαφορία, χοροπηδούν τύρω σου, κάνουν χαρούλες και απομακρύνονται κουνώντας την ουρά τους.
Χρειάστηκαν τόσα χρόνια να περπατήσω στη βροχή, για να καταλάβω επιτέλους, πως πάντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα, κρύβεται ένας ήλιος λαμπερός.
Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.
Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους!

Καλή εβδομάδα



27 Ιαν 2013

Θέλω να βγώ στον ήλιο


Θ αφήσω τις δουλειές και τις αναβολές
Θα πάρω τη ζωή μου να πάω στις εξοχές
Στα καθαρά νερά, σε ρέματα βαθιά
Θ ανοίξω τα φτερά μου πάν 'απ'τη θάλασσα

Θα πάρω τον καιρό σα βήμα τυχερό
Χειμώνες καλοκαίρια με βλέμμα καθαρό
Μη με ρωτάς που ζεις για να ρθεις να με βρεις
Τα σύνορα του κόσμου μονάχη να διαβείς


Κουράστηκε η ψυχή μου ελπίδες να μετρά
Να βλέπει τα καράβια κρυμμένη στη στεριά
Θέλω να βγω στον ήλιο, στο φλογισμένο φως
Στο γέλιο των ανόμων, αθώος και μικρός


Θα γίνω του νερού μια στάλα ουρανού
Που χάνεται στο κύμα μ' απόκληρο τον νου
Θα γίνω στον καιρό ένα πουλί μικρό
Της Άνοιξης τα χείλη γλυκά να τα φιλώ

Στην άλλη τη μεριά βουίζουν τα παιδιά
Μελίσσι που γεννάει το γέλιο στην καρδιά
Όταν θα βγούμε εκεί με σώμα και ψυχή
Πιασμένοι χέρι, χέρι σ' ατέλειωτη γιορτή


Μυτιλήνη



Ψυχή φυλακισμένη


Τι έχω να σου διηγηθώ, τι θέλω να σου γράψω,
πριν της ζωής μου το κερί μέχρι το τέλος κάψω;
Που όλα τα λόγια χάθηκαν μες στου λαιμού τα βάθη,
πέτρωσαν οι φωνητικές χορδές και η φωνή μου εχάθη.

Πώς να στα πω λοιπόν αυτά, αφού φωνή δεν έχω.
στης γης τους δρόμους χάθηκα, σε λαβυρίνθους τρέχω.
Κι εσύ δεν έχεις ακοή, αυτιά για να μ ’ακούσεις,
μάτια δεν έχεις να με δεις, στο φως τους να με λούσεις.

Μα δεν υπάρχεις, δεν νογάς αυτά που εγώ περνάω
ούτε κι αυτά που θα ’ρθουνε, αφού δεν σου μιλάω.
Κι αφού κανείς δεν τα ’μαθε, κανείς δεν θα τ’ ακούσει,
έπεσαν μες σε καταχνιά, μέσα σε μαύρο πούσι.

Είναι σαν να μην έγιναν ποτέ σ’ αυτά τα μέρη,
κανείς δεν τ’ ομολόγησε, κανένας δεν τα ξέρει.
Πού είναι λοιπόν η γάτα και πού είναι η ζημιά;
Όμως εγώ γιατί πονώ σε κάθε ανασαιμιά;

Μήπως τα έχω φανταστεί; Ο πόνος και η λύπη
είναι που ψάχνω για να βρω, κάτι που πάντα λείπει;
Γιατί τη ‘φαντασία’ μου να μην μπορώ να ελέγξω,
και να την κατευθύνω εκεί που θέλω εγώ να παίξω;

Χαρά να γίνει, απόλαυση και ηδονή και τρέλα
όνειρα και αναψυχή στου ηλιού το πήγαινε-έλα
αγάπη κι αφοσίωση και προσμονή κι ελπίδα
γέλιο και καλωσόρισμα σε κάθε ηλιαχτίδα.

Μακριά να φύγω από δω που ο πόνος με κρατάει
στον τόπο όπου λαχταρά η ψυχή μου για να πάει…
Να μην πονώ, να μη θωρώ αυτά που με λυπούνε
Να ’χω αντοχές για τα παλιά κι αυτά που θε να ’ρθούνε.

Μα αφού δεν είσαι εσύ εδώ κι εγώ αν δεν υπάρχω,
πώς να τη βρω τη χώρα αυτή, απόδειξη για να ’χω;
Υπάρχει ο τόπος; φίλε μου, θέλω να μου το πείς
και αν τον βρω, θα σου το πω, μαζί μου για να ’ρθείς.


Στό βάθος η Αττική γή



Κυριακή πρωί


Πάλι το έκανα το θαύμα μου ζωή
κι αγάπησα καινούριο λάθος
να μη μπορώ να βρω το δρόμο το σωστό
και με τραβάει το πάθος

Πάλι θα φταίει η βροχή
που φαίνομαι κλαμένος
κι είναι μια μέρα Κυριακή πρωί
μόνος κι ερωτευμένος

Πάλι τα βήματα ακούγονται βαριά
και μάκρυνε για σπίτι ο δρόμος
οι γείτονες κοιτούν τι έγινε ρωτούν
γιατί γυρίζεις μόνος

Πάλι θα φταίει η βροχή
που φαίνομαι κλαμένος
κι είναι μια μέρα Κυριακή πρωί
μόνος κι ερωτευμένος


Λιμάνι, Κέας



26 Ιαν 2013

Απόψε κλαίει ο ουρανός


Απόψε κλαίει ο ουρανός
για σένα και για μένα.
Τα λόγια μας σκορπίσανε
και είναι πια χαμένα
εμείνανε τα χείλη μας
βουβά και παγωμένα.

Κι είναι βαρύς ο ουρανός
και κλαίει απελπισμένα.

Τι να σου πω, τι να μου πεις
Χάνω το φως και σένα.
Είν όλα μαύρα και θολά
όλα συνεφιασμένα.
Ειν η καρδιά μου μια πληγή
τα μάτια μου κλαμμένα

Είναι βαρύς ο ουρανός
και κλαίει απελπισμένα.



Η Παναγιά η γοργόνα - απόσπασμα



Ένα πρωί ο αγέρας φέγγει πιο γαλάζιος, τα κύματα ξεδιπλώνουν στον άμμο το νέο ρυθμό με κοντές αναπνοές. Το πέλαγο μυρίζει φρεσκάδα, παντού το κεντάνε σύντομες απανωτές αστραψιές. Τότες ανοίγουν πάνω στα τρεμουλιάρικα νερά κύκλοι ασημένιοι, μ’ ένα χρώμα σαν το στήθος του παγονιού. Είναι αμέτρητοι, ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας κυνηγά τον άλλον. Έτσι ως τον ορίζοντα. Από τη μέση, από την καρδιά του ανθού της θάλασσας, βγαίνει η άνοιξη του Αιγαίου. Η Αναδυόμενη. Παντού πεταρίζουν άσπρες, γαλανές φτερούγες. Γιορτάζει ο αγέρας, η στεριά, τα λαφριά σύννεφα κι ο μεταξωτός ουρανός. Τα καράβια μέσα στο λιμάνι ισάρουν όλα τα πανιά να στεγνώσουν, κ’ είναι να κάθεσαι να τα βλέπεις. Στις ρηχοπατιές σειούνται, πιασμένα από τις μαλλιασμένες πέτρες του βυθού, λιγνά, μακριά τσουνιά από νερολούλουδα. Τα φύλλα τους είναι ζωντανά, είναι ξανθιά. Απλώνουν ράθυμα κάτι νήματα από μαλακό μάργαρο, και κρεμάζουν αρμαθιές από μικρούς καρπούς, χρώμα άγουρο κερασί. Παντού είναι το πανηγύρι της νέας νιότης, που ξαναβαφτίστηκε στην αιώνια χαρά του Θεού. Χιλιάδες μικρά χρωματιστά ψάρια συνθέτουν, και πάλι στη στιγμή τσακίζουν τα μωσαϊκά του βυθού.

Θάλασσα πλατειά


Θάλασσα πλατειά
σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχειά

Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα πάνω
φτάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω έναν καημό
που με τρώει γλυκά και με λιώνει
έχω ένα καημό
θα 'ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ' αγαπώ

Κύματα πουλιά
στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά
την κρυφή μου λύπη πάρτε
κι απο 'κει μακριά
να μου φέρετε κι εμένα τη χαρά



Λιμάνι Ναυπάκτου


Παραλία Ναυπάκτου


25 Ιαν 2013

Ναός του Ποσειδώνα, Σούνιο



Σίμπα, αγαπημένος φίλος



Θάλασσα - Μίλβα


Παράμ παράμ παράμ γυρνάω χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια

Παράμ παράμ παράμ παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι
μια άγκυρα η ζωή μου ζητανεύει
το βάθος του έρωτα της να συλλάβει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι

Παράμ παράμ παράμ παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο
ποιο πέτρινο μουσείο να σε κλείνει

Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την μισή
του ανέμου αγρίμι