Όλα ξεκίνησαν από την ημέρα που ήλθαμε μόνιμα στο νέο μας
σπίτι.
Ο πρώτος επισκέπτης ήταν ένας ευγενικός γατούλης που ως το
τέλος της ζωής του ήταν στο μπαλκόνι μας, είχε από μας το φαγητό και τα χάδια
του δείχνοντας μας την αγάπη του, τρίβοντας το κεφάλι του στα πόδια μας.
Τον
είχαμε ονομάσει Σάμπι. Αργότερα ήλθε κάποια τιγρέ γατούλα πολύ φιλική και αυτή,
ήσυχη που δεν μπήκε ποτέ ούτε για λίγο μέσα, στο σπίτι. Την γατούλα την
ονομάσαμε Λίζα, μια που δεν ξέραμε και αυτή αν είχε άλλο όνομα.
Κατά διαστήματα
πέρασαν από το μπαλκόνι δυο ξανθά προφανώς αδελφάκια ο Πειρατής που είχε ένα
ματάκι και η Ξανθούλα.
Ήταν κολλητούλια που κάθονταν στις καρέκλες του
μπαλκονιού μαζί απολαμβάνοντας τον ήλιο. Όμως οι ζωή τους δεν κράτησε αρκετά
μια που μια μέρα βρέθηκαν νεκρές, ίσως από δηλητήριο. Η Λίζα πλέον είναι η γατούλα
μας. Έμεινε έγκυος και ελπίζαμε να γεννήσει τα μικρά της στο μπαλκόνι μας. Της
φτιάξαμε μια φωλίτσα αλλά δεν την προτίμησε πήγε στο σπίτι που προφανώς την
είχαν, αλλά δεν έτυχε της φροντίδας των ιδιοκτητών της. Έχασε τα παιδάκια της,
που από ότι μάθαμε, βρέθηκαν πεταγμένα εδώ εκεί και η ίδια βίωσε πράξεις
επιθετικές. Γύρισε μετά δύο μέρες σε μας, τραυματισμένη στο δεξιό πίσω πόδι σε
σημείο που ήταν εμφανές το κόκκαλο αλλά και μεγάλη τομή στην βάση του ποδιού, προς
την κοιλιά της. Ήταν προ παραμονή ταξιδιού μας. Αμέσως την φέραμε σε μια τοπική
ιατρό που έκανε ότι μπόρεσε και την επομένη το πρωί την φέραμε στον δικό μας
στην Αθήνα. Έμεινε στο ιατρείο του για διάστημα 15 ημερών και έγιναν 2
επεμβάσεις για να τα καταφέρει να ζήση. Ευτυχώς ο γιατρός έκαναν το καλύτερο
για αυτή. Όταν επέστρεψε ήταν και πάλι καλά, γερή και δυνατή. Αρκετό καιρό μετά
η Λίζα μας μένει και πάλι έγκυος. Αυτή
την φορά, της βάλαμε μια νέα φωλιά την οποία και ντύσαμε με πλαστική χοντρή
εξωτερική επένδυση για να μη την επειράζει η βροχή. Την φορά αυτή από την πρώτη
στιγμή που βάλαμε την Λίζα μέσα για να την γνωρίσει, της άρεσε και έμεινε. Έτσι
στις 3 το πρωί της 23 Ιουνίου του 2018 έκανε 4 γατάκια. Τα ακούσαμε που
κλαψούριζαν - νιαούριζαν αλλά δεν ανάψαμε τα φώτα, ούτε ανοίξαμε την πόρτα μας για να μη τα
ενοχλήσουμε. Το άλλο πρωί ήμασταν όλο χαρά και η Λίζα καμάρωνε για τα χρυσούλια
της. Την χαϊδέψαμε και έμενε δίπλα στα μικρά της που τα τάιζε. Οι μέρες
περνούσαν και τα μικρούλια μεγάλωναν. Την πρώτη εβδομάδα τα ζυγίσαμε να δούμε
αν πήραν βάρος.
Όλα ήταν καλά το ίδιο και την δεύτερη εβδομάδα. Την τρίτη όμως
κάποιο ήταν ποιο παχουλό και αναγκαστήκαμε να πάρουμε σκόνη γάλακτος για να
τους κάνουμε γάλα και να τρώνε τα αδυνατούλια. Ο καιρός πάντα τρέχει. Έφτασαν
οι μέρες που έτρεχαν χαρούμενα στο μπαλκόνι, αλλά και η εποχή που τα αρσενικά
της γειτονιάς καλοέβλεπαν την Λίζα μας. Όταν ήταν η κατάλληλη στιγμή την φέραμε
πάλι στον γιατρό μας για στείρωση.
Σε ένα δωδεκάωρο η Λίζα ήταν πάλι έτοιμή και
ζωηρή να θηλάσει τα μικρούλια της. Η ζωή συνεχίζετε. Μαθαίνουν τα μικρά, τα
πρώτα διδάγματα από την μαμά τους και τρέχουν εδώ εκεί, παίζουν και …παλεύουν.
Τα φέρνουμε στον γιατρό μας για χαπάκι αποπαρασίτωσης, αλλά ταυτόχρονα να μαθαίνουνε
και το φύλο τους. Τα ονόματα που μέχρι τώρα τους είχαμε δώσει αλλάζουν!. Τα
μικρά γυρίζουν, πάλι στο μπαλκόνι και στο περιβάλλον τους, αλλά και απομακρύνονται από μας, για να τρέξουν στο
χώμα και να παίξουν με τα λουλουδάκια. Ήταν καλό για την εκπαίδευση τους να
μάθουν τα της ζωής τους. Όμως όσο οι μέρες περνούσαν δεν τα βλέπαμε και
ανησυχούσαμε. Φρόντισαν βλέπετε τα αδέσποτα της γειτονιάς μας να τα
εξαφανίσουν. Νόμοι για την προστασία των αδέσποτων θεσπίζονται. Νόμοι για την
προστασία των γάτων από τα αδέσποτα δεν υπάρχουν! Το τελευταία από τα τέσσερα
και το ποιο ζωηρό γατάκι ήρθε κάποια μέρα με την μαμά του και έτρεξε αυθόρμητα,
αμέσως μέσα στο σπίτι. Το όνομα της ήταν Κανέλ, μια και ήταν, στο τιγρέ σαν
της μαμάς της χρώμα αλλά είχε όμως και αρκετό κόκκινο.
Το πρώτο της όνομα ήταν
Κυκλάκι από το σχήμα χρώματος που είχε στο κεφάλι της. Τα πρώτα βράδια έμενε
από επιλογή της έξω, αλλά αργότερα ήθελε να μείνει μέσα. Γνωρίστηκε με το δικό
μας γατούλη που είναι 18 χρονών και το καθένα είχε τον δικό του χώρο για τις στιγμές
του ύπνου, αλλά είχαν κοινό σημείο όταν απολάμβαναν τον ήλιο.
Το φαγητό βέβαια
ήταν διαφορετικό γιατί ο Rubens μας τρώει ιδική τροφή. Το καθένα στο πιάτο του, αλλά στον
ίδιο χώρο. Η μικρή Κανέλ μας εμβολιάστηκε πλήρως, της βάλαμε ηλεκτρονική
ταυτότητα, κοινοποιήσαμε τα στοιχεία της στον δήμο της περιφέρειας μας, αλλά
και την στειρώσαμε στην κατάλληλη ηλικία. Έδωσε χαρά στην ζωή μας και ήταν
πάντα στις αγκαλιές μας. Έτρεχε εδώ εκεί μέσα στο σπίτι, κυνηγούσε κάθε τι
ιπτάμενο και έπαιζε ατελείωτες ώρες με τα αγαπημένα της παιχνιδάκια τα μικρά
ποντικάκια. Τα πρωινά μετά το φαγητό της έφευγε από το σπίτι για τις βόλτες της
και γύριζε πάλι μετά δύο ώρες για τον ύπνο της και το φαγητό.
Το μεσημέρι μετά
το δικό μας φαγητό έβγαινε πάλι, για να παίξει με τα φιλαράκια της
ανακαλύπτοντας τα μυστικά της γειτονικής ταράτσας και όχι μόνο.
Πολλές φορές
από την δική μας ταράτσα ανέβαινε στην σκεπή του σπιτιού μας και νιαούριζε για
να την δούμε και να της πούμε: Μπράβο Κανέλ, έλα τώρα κάτω. Συνεχίζοντας την
ζωή της μαζί μας αναγνωρίζω ότι γίνετε ποιο εξαρτημένη από μένα και με
ακολουθεί παντού μέσα στο σπίτι. Δεν άντεχε να κλείσω πίσω μου μια πόρτα και να
μη είναι μαζί μου. Τις ώρες που είναι εκτός σπιτιού είναι ευτυχισμένη και
ελεύθερη. Την βλέπουμε από το μπαλκόνι να κάνει κάθε είδους παιχνίδια με τα
φιλαράκια της. Οι μέρες μετά την τελευταία πανσέληνο
την κάνουν ποιο ανεξάρτητη
και δυναμική, μεγάλωνε και ανακάλυπτε τις δυνάμεις της, αψηφώντας τους
κίνδυνους που ίσως υπήρχαν. Είναι οι μέρες με τον πολύ δυνατό αέρα. Πρέπει με
το αυτοκίνητο να πάω στο μάρκετ το απομεσήμερο, τρεις περίπου η ώρα, και την βρίσκω μπροστά μου νεκρή στο οδόστρωμα 700
περίπου μέτρα από το σπίτι μας. Το σοκ μεγάλο. Στην αρχή αμφέβαλα ότι ήταν η
δική μας γατούλα, αλλά την αναγνώρισα, από την μεγάλη της ουρά. Έφυγε στους
εννιά της μήνες. Την φέρνω στο σπίτι και
οι στιγμές που ακολουθούν δεν είναι οι καλύτερες για όλους μας. Έφυγε για τον πλανήτη
των γάτων
για να βρει τα άλλα αγαπημένα μας που χάσαμε φιλαράκια, τον Αλμπέρτο,
την Clara, τη Πίτσα,
τον Σάμπι, τον Πειρατή, την Ξανθούλα και την Καμικάζη. Λυπηθήκαμε πολύ για τον
χαμό της αγαπημένης μας Κανέλ. Δεν το πιστεύω που το λέω αλλά είναι άδειο το
σπίτι μας χωρίς αυτήν. Αναζήτησα έναν ήσυχο τόπο στο δάσος για τελευταία της
κατοικία μια που είχε τάσεις απόλυτης ελευθερίας. Όμως το χώμα ήταν σκληρό παρά
τις συνεχείς βροχές. Την έφερα πάλι στο σπίτι μας και αναζήτησα στο ίντερνετ
χώρο ξεκούρασης για ζωάκια που έφυγαν από την ζωή. Στο Κορωπί βρήκα αυτό που
αναζητούσα. Οι υπεύθυνοι του κοιμητηρίου μου υπέδειξαν πότε θα έπρεπε να πάμε,
για την τακτοποίηση της. Η γατούλα μας πλέον αναπαύεται σε ήσυχο χώρο ανάμεσα
σε άλλα ζωάκια.
Αντίο σου αγαπημένη
μας Κανέλ, θα έχεις πάντα μια θέση στην καρδιά μας.
