Carlos Gardel - Ταγκό

Ο Carlos Gardel  γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας στις 11 Δεκεμβρίου 1890  και πέθανε στις 24 Ιουνίου 1935 σε αεροπορικό ατύχημα στην Κολομβία. Ήταν τραγουδιστής του ταγκό, τραγουδοποιός και ηθοποιός. Θεωρείται η σημαντικότερη μορφή του ταγκό του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα. Η δουλειά του και η φωνή του έχουν ταξινομηθεί ως μνήμη του κόσμου της UNESCO από το 2003. Σε ηλικία δύο ετών, μετανάστευσε με τη μητέρα του στην Αργεντινή στο Μπουένος Άιρες και μεγάλωσε σε μια περιοχή ανάμεσα στις γειτονιές Almagro και Balvanera , όπου ήταν και η διάσημη Abasto. Θεωρείται για μία από τις πιο tangueros περιοχές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Από το 1902, ο Gardel άρχισε να φαίνεται σε αυτή τη γειτονιά ως ένας μεγάλος καλλιτέχνης του ταγκό. Κατά την εφηβεία του, αναζητώντας την ανεξαρτησία, εγκατέλειψε το σπίτι του και έκανε διάφορες περίεργες δουλειές για να επιβιώνει. Του άρεσε να τραγουδάει, να διασκεδάζει να μιμείται τους μεγάλους τενόρους και επίσης να τραγουδά σε ένα καφέ που ονομάζεται O'Rondeman σε αντάλλαγμα για τα γεύματά του. Το μεγάλο ντεμπούτο του έγινε  την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1913 σε ένα μεγάλο καμπαρέ που ονομάζεται Armenonville στο ντουέτο με τον κιθαρίστα José Razzano.

Κήπος Compans Caffarelli - Τουλούζη

Είναι ένας δημόσιος κήπος που βρίσκεται στην περιοχή Compans-Caffarelli της Τουλούζης. Δημιουργήθηκε το 1980 με πρωτοβουλία του τότε δήμαρχου Pierre Baudis, έπειτα από ένα ταξίδι του στο Κιότο της Ιαπωνίας. Καλύπτει μια έκταση 24 στρεμμάτων και εγκαινιάστηκε το 1983, ο κήπος αποτελείται από έναν ιαπωνικό κήπο , μια τεράστια λίμνη με πίδακα νερού κοντά στο Canal du Midi και ειδικούς χώρους αφιερωμένους στις δίδυμες πόλεις με την Τουλούζη. Για το Έλτσε της Ισπανίας, μια λιμνούλα, με φοίνικες και μια προτομή της κυρίας τουΈλτσε. Για το Κίεβο , ένα άγαλμα του Πικάσο, και για την Ατλάντα, ένα γλυπτό του πουλιού φοίνικα, σε αφιέρωμα στην καταστροφή του AZF. 

Ο κήπος είναι τύπου Tsukiyama, που αποτελείται από τεχνητούς λόφους. Έχει μελετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προσφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία της ιδιωτικής ζωής, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κήπο, με φυσικές θα λέγαμε κουρτίνες πράσινου και λίμνη. Τα βασικά του στοιχεία, είναι η πέτρα, το πράσινο, το νερό και είναι διακοσμημένα με χαρακτηριστικά αντικείμενα: περίπτερο τσαγιού, γέφυρα, φανάρια, τοίχο περίφραξης, κήπο Ζεν. Ο κήπος που είναι γύρω από τη λίμνη έχει επιφάνεια 700μ² που παίζει ρόλο καθρέφτη και το νησί του θυμίζει το θρυλικό νησί Horai, σύμβολο του παραδείσου. Η θάλασσα της άμμου και το ξηρό ποτάμι υποδηλώνουν το νερό με τα ορυκτά στοιχεία: βράχια, βότσαλα, άσπρο χαλίκι. Τα στοιχεία της αιωνιότητας, της χελώνας, του γερανού αντιπροσωπεύονται από πετρώματα. Αυτά είναι διευθετημένα σύμφωνα με συγκεκριμένους κανόνες (ύψος, αριθμός, ομαδοποίηση). Τα ανάγλυφα συμβολίζουν τα περίφημα τοπία της Ιαπωνίας και τα ηφαίστεια. Τα σοκάκια είναι κατασκευασμένα από "ιαπωνικά σκαλοπάτια", άνισες γρανιτικές πέτρες, επεξεργασμένες με φυσικό τρόπο για καλύτερη αντιγραφή της φύσης. Ο κήπος στεγάζει επίσης ένα γλυπτό του Carlos Gardel, (του διάσημου καλλιτέχνη του ταγκό), αλλά και ένα σιδερένιο δράκο, καθώς και ένα γλυπτό αφιερωμένο στα θύματα του εμπορίου δουλείας.

Πάρκο Ramée - Τουλούζη

Το πάρκο  Ramée  αποτελείται από μια τεχνητή λίμνη μήκους 1.350 μέτρων και πλάτους 100 μέτρων, που τροφοδοτείται από το Canal  Saint-Martory. Έχεις δάσος, διαδρομές για περπάτημα, πολλά είδη πουλιών, παιδική χαρά, καθώς και δυνατότητες για θαλάσσια σπορ (ιστιοπλοΐα, ιστιοσανίδα, κανό, καγιάκ, ψάρεμα). Βρίσκεται δε πολύ κοντά στην πόλη της Τουλούζης.

Δάσος Bouconne - Base de loisirs, Τουλούζη, Γαλλία

Ακλουθώντας ένα από τα μονοπάτια μέσα στο δάσος,  Bouconne φτάσαμε στο Base de loisirs. Είναι ένας τεράστιος χώρος για δραστηριότητες τόσο για μικρούς και μεγάλους. Σε μία άκρη φιλοξενούσε ένα χώρο όπου υπήρχε έκθεση μανιταριών. Στην είσοδο της έκθεσης είχε 4 μικρά δισκάκια, που έγραφαν ανάλογα με το χρώμα τους για την ποιότητα των μανιταριών, που ήταν μέσα σε αυτά. Τα μανιτάρια που μπορούσαν να καταναλωθούν χωρίς πρόβλημα ήταν στο πράσινο δισκάκι, αυτά που ήταν ακατάλληλα στο κίτρινο, τα τοξικά στο κόκκινο και τα τελευταία που ήταν τα θανάσιμα, στο μαύρο. Όλα τα μανιτάρια της έκθεσης τα είχαν μαζέψει από το δάσος αυτό. Οι διοργανωτές έκαναν μία λαχειοφόρο για τον σύλλογό τους με έπαθλα τρία καλάθια με βρώσιμα μανιτάρια, από ένα μπουκάλι κρασί, κάστανα και σταφύλι. Όταν φτάσαμε στο χώρο η λαχειοφόρος είχε συμπληρωθεί.

Καρκασσόν - Γαλλία

H πόλη του Καρκασσόν, είναι πολύ κοντά στην Τουλούζη, κάτω από την αγέρωχα βουνά των Πυρηναίων, μοιάζει με πόλη βγαλμένη από ιπποτικό παραμύθι, με κάστρα και πριγκίπισσες.  Το κάστρο του Καρκασόν, ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Είναι γνωστό ως Cité de Carcassonne είναι ένα από τα πιο καλά διατηρημένα στον κόσμο που στέκει για δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Αναστηλώθηκε στον 19ο αιώνα από τον Viollet-le-Duc, με φαντασμαγορικές παρεμβάσεις, όχι πολύ πιστά στην αυθεντική μορφή, αλλά με πολύ καλή αισθητική. Αποτελεί τον θησαυρό της πόλης και επισκέπτες έρχονται εδώ κάθε εποχή του χρόνου. Είναι το πρότυπο για το κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης της Ουόλτ Ντίσνευ. Ακόμη επιλέχθηκε ως φυσικό σκηνικό για μια εκδοχή του Ρομπέν των Δασών. Μέσα στα τείχη του κάστρου συναντάμε την Βασιλική Σεν Ναζέρ με τα μοναδικά βιτρό, καθώς και το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό όργανο της Νότιας Γαλλίας. Το πρώτο όνομα της πόλης ήταν Carcaso.  Όταν αποχώρησαν οι Ρωμαίοι, μετονομάστηκε σε Carcasona και πέρασε στην κατοχή των Βησιγότθων. Το 507 οι Φράγκοι νίκησαν τους Βησιγότθους περιορίζοντας τους στην Ιβηρική χερσόνησο και στο Κάτω Λανγκντόκ, μετατρέποντας  σε συνοριακή πόλη, το Καρκασσόν. Το 725 η πόλη περιέρχεται στην κατοχή των Αράβων και ηγεμόνας της πόλης  είναι ο Μπάλακ. Την περίοδο αυτή και μετά το θάνατο του βασιλιά, τον διαδέχθηκε η σύζυγός του, στην οποία αποδόθηκε το προσωνύμιο "Dame Carcas". Όταν ο Καρλομάγνος πολιόρκησε την πόλη με πολυάριθμο στρατό, χωρίς να καταφέρει να κάμψη το ηθικό των πολιορκημένων γιατί οι οχυρώσεις της ήταν απόρθητες. Ο αυτοκράτορας αποφάσισε να συνεχίσει την πολιορκία, ελπίζοντας ότι οι πολιορκημένοι θα κατέρρεαν από την πείνα. Η Dame Carcas αρχικά κατασκεύασε κούκλες από ύφασμα και άχυρο, τις έντυσε με στρατιωτικές στολές και τις τοποθέτησε στα τείχη ώστε οι πολιορκημένοι να φαίνονται πολλοί. Παράλληλα οι βαλλιστρίδες πίσω από τις κούκλες έριχναν πολλά βέλη, ώστε να μοιάζει πως τα έριχναν οι ψεύτικοι στρατιώτες. Ύστερα από κάποιο διάστημα, στην πόλη απέμεινε μόνον ένα μικρό γουρουνάκι και ένα σακί κριθάρι. Η Dame διέταξε και τάισαν το γουρουνάκι με το κριθάρι και ύστερα το πέταξε από τα τείχη. Όταν οι πολιορκητές είδαν το νεκρό γουρουνάκι, μετέφεραν στον αυτοκράτορα ότι η πόλη έχει τόσο πολύ κριθάρι διαθέσιμο, ώστε ταΐζει με αυτό τα γουρούνια της!". Ο Καρλομάγνος απελπίστηκε και έλυσε την πολιορκία. Καθώς τα στρατεύματα υποχωρούσαν, η Dame διέταξε να κτυπήσουν οι καμπάνες όλων των εκκλησιών, για να μαθευτεί το ευχάριστο νέο. Ένας από τους υποτελείς του Καρλομάγνου, ακούγοντάς τις, είπε στον ηγεμόνα του: "Sire, Carcas sonne" δηλαδή Κύριε, στην Καρκα σσόν ¨κτυπούν οι καμπάνες¨. Από τότε και μετά η πόλη απέκτησε το όνομα Καρκασσόν.