Μήπως στραβά αρμενίζουμε...

 

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω όλα αυτά που θέλω να σας πω. Ίσως είμαι λίγο παραπονιάρης λόγω ηλικίας θα έλεγε κάποιος μια που πριν δυο μήνες συμπλήρωσα τα εξήντα μου, η όντος κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις μας με τους άλλους. Χάσαμε προ πολλού χρόνου το αυτοσεβασμό μας και βέβαια δεν σεβόμαστε κανέναν από τους γύρω μας. Οδηγούμε σαν να είμαστε στο χωράφι του πατέρα μας, χωρίς φλας, με το κινητό στο χέρι, χωρίς ζώνη αφέλειας, περνάμε τα κόκκινα φανάρια σαν να είναι πράσινα και κορνάρουμε σαν όλοι πρέπει να κάνουν ποιο γρήγορα όταν βιαζόμαστε. Οι νέοι μικροί και μεγάλοι με το κινητό στο χέρι δεν κοιτούν μπροστά τους αν είναι άνθρωπος ή αυτοκίνητο σε κίνηση. Οι οδηγοί των μέσων μαζικής μεταφοράς να ακούνε μουσική την ώρα της δουλείας με ακουστικά, με ότι ρούχα θέλουν είναι ντυμένοι  και πολλοί χωρίς γούστο, που να είναι σαν κλόουν. Ξεχωριστά που όλοι είναι μεθυσμένοι γιατί φεύγοντας από τις αφετηρίες τους μετά τον χρόνο ξεκούρασης τους, έχουν καταναλώσει τα ουζάκια τους. Αστυνομικοί και άλλοι στρατιωτικοί να περπατάν στο δρόμο και να κρατούν το καπέλο στο χέρι τους σαν να ντρέπονται για την στολή τους. Πολιτικοί κλέφτες και διεφθαρμένοι. Όπως και δημόσιοι υπάλληλοι επίορκοι. Που πάμε ήθελα να ξέρω; Τι θα πούμε στα παιδιά μας που περιμένουν από μας ένα καλύτερο από τον δικό μας κόσμο ;